Vanwege Trainer Kris:
Dames 2 schrijven een stukje geschiedenis !
Voorspel
Bezing me, O Muze, de zang van een verzameling nog jongontluikende vrouwen
die trokken op avontuur. In weer en wind strijden gingen met andere vrouwen
en met de bal als vliegend over en het weer getrapt object met als hoge streven:
die bal neer te leggen in een rechtopstaand met palen, balk en witte streep afgebakend
doelwit, aan de overzijde, dit wil zeggen nu eens aan deze kant dan weer aan de andere.
Bezing me, O Muze, en inspireer me, als een door de Olympische Goden gezonden
wakkere Trainer , Zeu Winnende Trainer s, in trainersduobaan verbonden met De Uit De Machtige Rivier Ontsproten Allesvergrendelende Maes, beiden in triumviraat opererend met de begeerlijke Anne, die door miljoenen geuren omringd genoemd wordt de Begeurlijke.
Wijs me, O Muze, de weg doorheen vele ups and downs en maandelijks bloedverlies.
In augustus en het prille september begon het trainersduo, van elkaar verschillend als Water en Vuur, Zon en Maan, Saab en BMW, aan de taak, vergelijkbaar, zo leek, met de arbeid van Sisiphos die door Zeus hemzelf, omdat hij de goden had uitgedaagd, veroordeeld was tot het in de Tartaros bij Korinthe tegen een steile berg naar boven duwen van een zware rotsblok, die telkens weer in de diepte rolde eens de top was bereikt. Oefening zonder resultaat.
Maar, zo fluistert nu de zoetgevooisde rondborstige Muze in mijn linkeroor: Maes, De Uit De Machtige Rivier Ontsproten Allesvergrendelende en Zeu Winnende Trainer s, wilden van dit doemscenario niet weten, niet van de eeuwigdurende arbeid van Sisiphos, maar ook niet van de kwelling van Tantalos, die Zeus had verraden en daardoor voor altijd in de Onderwereld moest boeten waar het water, telkens hij wilde drinken, wegzonk in de diepe grond.
Integendeel. Zij legden de pees erop en de zweep, met zachtheid en hardheid tegelijkertijd.
Zij leerden de jonge vrouwen het ABC van het Voetbal : Arbeid, Beweging en Competitie.
Ze overstelpten hen met herhaling en herhaling, doordrongen hen met bekende en onbekende
Gevleugelde Zinnen en Beweringen zoals Voetbal Is Oorlog, De Bal Is Het Werkpaard,
De Match Is Pas Gespeeld Als Hij Is Gespeeld en Vooruit Is Niet Zelden Eerst Achteruit.
En, zo fluistert nu de voor mij, nederige dienaar, ongrijpbare want al te schone Muze in mijn linkeroor: stel ze voor, stel ze eindelijk voor, rond je inleiding af, verveel je publiek naar langer met uitweidingen over niet gerealiseerde en nooit te realiseren daden. Breng je publiek eindelijk in de overwinningsmood, offreer hen de heldinnen van het groene laken, met stijl en kunde, met naam en epitheton, zodat ze voor altijd en eeuwig in het geheugen blijven gegrifd.
Ziehier dus de lijst met de epitheta die de Muze aan de heldinnen heeft geschonken:
Julie, Tempobepalende Primadonna - Pauline, Altijd Scorende - Cato (D), Smal-slalommende Hinde - Sarah (M), Indien Nodig Over De Zijlijn Wegwerkende - Cato (B), Hard Schietende
Laura, Op De Eerste Meters Bijzonder Versnellende - Sarah (D), In de Kuiten Bijtende - Laurence, Voor Iedereen Onvoorspelbare Bewegingen Makende - Lenka, Gedisciplineerde Overal Tussenzittende - Elke, Onmisbare Tussenschakelende - Hanne, Met Lange Benen Meters Malende, Juliette, Alom Klaarkijkende - Nanou, In Doel Dolende Op Wielen - Marie, Met Het Mes Tussen De Tanden Gewapende – Manon, Met Snelle Benen Spelende En Even Snelle Woorden Sprekende - Elena, Als Een Opgewonden Konijntje Over Vijandige Benen Springende - Nora, Met De Voeten Toverende
Spel - een kleine poging tot verslag
In september start het Dreamteam met twee overwinningen op rij en een doelsaldo van 11-0. Dit laat het beste verhopen maar al snel is ook duidelijk dat de winst tegen Bene eerder logisch is te noemen: deze, overigens flink uit de kluiten gewassen dames, doen voor het eerst mee en hebben dus nog heel veel, meer dan OLVE dames 2, te leren. De ontnuchtering volgt dan ook al op speeldag 3 wanneer Berkenrode met 0-3 komt winnen. Nooit wordt in die match een antwoord gevonden op de harde speelstijl en een keeper die ver uit doel komt meespelen. Gelukkig wordt de week erop wel gewonnen (met 3-4 ) op Bacwalde waardoor we met 9/12 blijven meedraaien aan de top. Als we de week daarop opnieuw winnen en dus 12 op 15 scoren kunnen we spreken van een geslaagde seizoensstart.
Eén nederlaag – acht overwinningen
Op 13 oktober trekken we naar Noorse, dat zich al heeft ontpopt tot één van onze grote tegenstanders, en de weergoden laten de wereld in de steek. Het is verschrikkelijk koud, het regent aanhoudend. Hondenweer. Tot overmaat van ramp staan we in no time 3-0 in het krijt en is de match gespeeld. Uiteindelijk verliezen we er met 6/1, al is de score eigenlijk overdreven, want we hebben zelf heel wat kansen bijeen gespeeld.
De week erna, toch opvallend na een serieuze pandoering, neemt Olve alweer de draad van de overwinning op en, wat niemand op dat moment al weet of durft te vermoeden, het zullen liefst acht overwinningen op rij worden, gespreid over een periode van vier maanden. Inderdaad, vier maanden zonder nederlaag, gelet op een aantal uitgestelde wedstrijden. Maar vooral toch : 24/24, een absolute topprestatie. Niet zelden worden de overwinningen met het kleinste verschil binnengehaald, maar bijna zonder uitzondering : ook steeds oververdiend, want steeds is Olve de best spelende ploeg.
Zwarte avond
Met 24 punten op rij staat Olve na 14 matchen dan ook te pronken met een schitterende tussenresultaat: 12 matchen gewonnen, slechts 2 nederlagen of 36 op 42. Ik contacteer mijn goede vriend Aad De Mos, ooit nog kampioenencoach van KV Mechelen en Anderlecht en in dat verre verleden ook bijzonder bezig met statistieken. “36 op 42 is 85 % van de punten,” zo rekent hij na wat ik al lang berekend heb. Dit is 2,55 punten op 3. Daarmee moet je in principe kampioen spelen. Normaliter volstaat een gemiddelde van 2,2 tot 2,3 punten op 3, soms zelfs, indien er vele kapers zijn op de kust, 2 op 3. Hoeveel tegenstanders zijn er ?”
“We zijn met drie in de running,” antwoord ik. “Ja, dan kan het nog link worden natuurlijk. Maar je bent wel op de goede weg.”
Bemoedigende woorden, hoe dan ook, van Aad, maar de droom (droom want het woord kampioen wordt zeer bewust geweerd uit alle communicatie) krijgt op 26 februari een flinke knauw in een avondlijke uitmatch op Berkenrode. We verliezen er met 2-0, al had het helemaal anders kunnen zijn. In de eerste helft sterft een bal van Pauline, Alles En Iedereen Onder De Grond Stoppende, op de deklat, in de tweede helft moet de keeper van Berkenrode altijd rood krijgen maar de scheids gebaart van krommenhaas. Het snijdt ons de benen en de moed af en uiteindelijk wordt het dus 2-0. Tot overmaat van ramp blesseert Marie, Met Het Mes Tussen De Tanden Gewapende, zich zwaar aan de schouder. Zij wordt met een ambulance weggevoerd: einde seizoen. Omdat ook Juliette, Alom Klaarkijkende en Nanou, In Het Doel Bijzondere, al out zijn ziet het er op die avond plotseling bijzonder moeilijk uit. Kampioen worden mocht misschien al een stiekeme droom geworden zijn, het lijkt nu meer een utopie.
De sisser van Simikos en de titelstress
Heel veel tijd om bij de situatie stil te staan, is er niet. Wel in tijd, niet in matchen want de volgende match geven we thuis tegen Simikos, nog steeds niet uitgeteld. De inzet van de match is even duidelijk als eenvoudig. Als Olve wint, gaat het voor het kampioenschap alleen tussen de groenwitten en Noorse, bij winst van Simikos speelt de uitploeg weer helemaal mee, met Noorse wel in de favorietenrol.
Met wat hulp van Dames 1 wordt de match aangevat, maar Simikos neemt de overhand. Maar er wordt flink geknokt en plots staat er 2-0 op het bord. Vlak voor rust wordt het evenwel 2-1 en die aansluitingsgoal blijkt achteraf cruciaal.
In de tweede helft wordt het relatief snel 2-2 en 2-3. Een echte vuist maken zit er niet in. De wedstrijd tegen Simikos eindigt dus op een serieuze sisser. De meisjes zijn moe, de winter of misschien nog meer het gebrek aan wedstrijdritme met de vele onderbrekingen én de vele geblesseerden hebben er stevig op ingehakt. Het zal voor een andere keer zijn.
Met twee matchen te spelen is de titel weg, zo lijkt. Noorse heeft nog een match in te halen en een veel betere verhouding doelpunten voor/tegen. Dit is niet meer in te halen. Toch lijkt ook de titelstress toe te staan bij Noorse. Ze spelen gelijk, terwijl wij een match met ff. winnen. En als Noorse nog eens met punten morst bij een laatste inhaalmatch is het onmogelijke plots dan toch weer mogelijk. Na 17 matchen staat Olve met 39 punten en 13 gewonnen matchen. Noorse heeft 38 punten en 12 gewonnen matchen, Simikos eveneens 38 punten en 11 gewonnen matchen. Toeval of niet, maar wel van bijzonder belang voor het verdict: Noorse en Simikos spelen tegen elkaar op de laatste speeldag, Olve moet naar Sint-Jozef en heeft het, zoals dit zo mooi heet, ‘in eigen hand”.
De kampioenenmatch
Sint-Jozef is een kuitenbijter en heeft Olve op eigen veld serieus van repliek gediend. Olve is dus verwittigd en bovendien is de wil om te winnen en kampioen te worden bijzonder groot. De gretigheid, de vorige matchen wat minder, is herwonnen, alsof de zon en het warme weer een injectie geven.
Al na enkele minuten kan Elke net niet besluiten maar goed halfweg de eerste helft staat de 0-1 dan toch verdiend op het scorebord. Een aardige combinatie op links met uiteindelijk een schitterende afwerking door Pauline.
Gaat Olve op de rem staan? Neen, maar Sint-Jozef is geen ploeg die zich zomaar laat slachten. Onder leiding van Julie komt Olve nog een paar keer dicht bij een tweede doelpunt, maar er zit altijd wel een laatste been tussen. De warmte op de zanderige grond van Sint-Jozef brengt onze flankspelers in de problemen. Zij snakken naar adem. Cato komt al sneller aan de kant waardoor Elena haar ding kan doen. Even is er wat kampioen als ook Manon aan de kant moet, maar geen paniek. Iedereen doet haar ding.
Eén keer ontsnapt Olve, als Heleen voor het overige onberispelijk, zich een keer verslikt. Eén keer slechts want het moet gezegd: Olve heeft de match compleet onder controle. Sarah is voor de zoveelste keer autoritair op haar positie en die andere Sarah geeft geen krimpt. Dit doet ook Laurence. Ook zij kwijt zich schitterend van haar taak. Laura kuist op, indien nodig.
Aan de rust is Olve met 0-1 dus kampioen maar geruststellend is dit niet.
De tweede helft schiet Sint-Jozef goed uit de startblokken en dus blijft het spannend. Tot plots Cato zich van haar tegenstanders ontdoet en bijzonder koelbloedig binnensteekt. 0-2. Dit kan en moet het doelpunt van het kampioenschap zijn, beseft iedereen (ook de bank). Er wordt op het terrein al een feestje gebouwd.
Olve voelt de buit binnen maar nog even wordt het spannend als na een geharrewar en een schot de bal boven Sari in het doel dwarrelt. (1-2)
Onder leiding van Julie en Elke neemt Olve de match opnieuw in handen. De match eindigt in het stormloop op het doel van Sint-Jozef. De ene kans nu na de andere. Manon zorgt schitterend voor 1-3, Nora voor 1-4. Even later fluit de scheids af en is het kampioenschap een feit.
De zon schijnt, vogels fluiten. Mooi weer vandaag.
Naspel
U bezong mij, O Muze, de schitterende zang van ontluikende vrouwen, hun rush naar de titel. U bezong mij hoe zij uit een nederlaag de drang naar overwinning haalden, hoe ze wilden weten hoe tranen van geluk proeven in plaats van tranen van verdriet. U fluisterde mij in hoe zij steeds meer als één team gingen functioneren, ook al moesten sommigen vaker dan hen lief was plaatsnemen op de bank en toezien hoe de anderen het zware karwei moesten klaren.
U bezong mij, O Muze, de zoektocht van Zeu Winnende Trainer s en Maes, De Aan De Machtige Rivier Ontsproten En Allesvergrendelende. U bezong mij hoe zij elkaar moesten vinden en vonden, schermutselend en knutselend, in monoloog en dialoog. Hoe zij niet alleen elkaar moesten vinden en ook vonden, maar ook Anne, de alomtegenwoordige Begeurende.
Hoe uiteindelijk aan het einde van de tocht alles in zijn plooi viel en zij in elkaars armen.
U leerde mij, O, Muze, ja dat leerde u mij. De schoonheid van rechthoekige velden, met en zonder grasspriet, waarop lichamen van ontluikende vrouwen rennen en vechten om elke bal. U leerde mij de smaak van de overwinning proeven als trainer, de hunkering naar nog een overwinning meer, de wil om na verlies opnieuw met winst aan de knopen, niet op te geven.
Hoe schoon kan het leven zijn, O Muze, hoe groot de overwinning, hoe betrekkelijk dan ook!
